Ο Τρίτος Πόλος της Αριστεράς και το Κόμμα “Σχέδιο Β’”

Του Δημήτρη Μπλάνα*

Η κοινωνική καταστροφή του 3ου μνημονίου, οι ωμοί εκβιασμοί της τρόικας, οι ανταγωνισμοί των κυρίαρχων μερίδων του κεφαλαίου στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα, γύρω από το χρέος του Νότου της ΕΕ και η νέα Κυπριακή τραγωδία αποτελούν το πεδίο στο οποίο καλούνται να δοκιμαστούν οι στρατηγικές και τακτικές των δυνάμεων και πόλων της Αριστεράς.

Με αφορμή και την εξαγγελία για συγκρότηση πολιτικού φορέα στο περιεχόμενο του «Σχεδίου Β’», επιχειρείται μία πρώτη τοποθέτηση πάνω σε 5 ζητήματα:

1. Η πρόταση για έξοδο από το ευρώ, ξεκομμένη από την ανάγκη για εδώ και τώρα αποδέσμευση από την ΕΕ, δεν συμβάλλει στην αντικαπιταλιστική έξοδο από την κρίση και αποτελεί όταν συνοδεύεται από αναπτυξιακές πολιτικές με "δημόσιες επενδύσεις" και εθνικοποίηση τραπεζών, πολιτική υποχώρηση σε σοσιαλδημοκρατική κατεύθυνση. Και είναι ιστορικά λάθος να αντιμετωπίζεται ως στάδιο προς τη διαδικασία ρήξης αρχικά και αποδέσμευσης τελικά από τα δεινά της ΕΕ, ως στοιχείο ωρίμανσης του επαναστατικού υποκειμένου.

Στις δυνάμεις της κοινωνίας, που βρίσκονται στο επίκεντρο της επίθεσης, δημιουργεί αυταπάτες ότι είναι δυνατόν να σωθεί ο λαός με την άσκηση νομισματικής πολιτικής.Αποπροσανατολίζει από την αναγκαιότητα της κοινωνικής ρήξης και σύγκρουσης για τη διεκδίκηση της πολιτικής εξουσίας, της αντιπαράθεσης με τις μορφές εξουσίας, τους μηχανισμούς και τις κυρίαρχες δομές για την κατάργηση της ηγεμονίας της αστικής τάξης, της αλλαγής τελικά των παραγωγικών σχέσεων. Ακόμα και επειδή το μάθημα της Κύπρου είναι ότι η ίδια η ΕΕ μπορεί να επιβάλει τον περιορισμό της κίνησης κεφαλαίων και προϊόντων ως μία ιδιότυπη τιμωρητική κοινωνική ασφυξία.

Όταν μάλιστα το κομβικό αυτό ζήτημα παραπέμπεται με λογικές κυβερνητισμού, εκλογικών αυταπατών, και δημοψηφισμάτων είναι βέβαιο ότι στο τέλος θα οδηγήσει σε ήττα του μετώπου και συντριβή των δυνάμεων της εργασίας μέσα από μία ακόμα αυταρχικότερη καπιταλιστική αναδιάρθρωση.

2. Απαραίτητη λοιπόν προϋπόθεση για την αντιμετώπιση της καπιταλιστικής κρίσης και της άρχουσας τάξης είναι η συγκρότηση μιας πλατιάς κοινωνικής συμμαχίας, ρήξης και ανατροπής. Μιας συμμαχίας – μετώπου, που θα συγκροτείται στη βάση της αποδέσμευσης από τις αυταπάτες της συνδιαχείρισης και της βελτίωσης των όρων υποταγής, θα απαιτεί και θα επιβάλλει βαθιές κοινωνικές τομές, ρήξη με τις επιλογές της αστικής τάξης και τελικά και με την ίδια. Στην κατεύθυνση αυτή το μεταβατικό πρόγραμμα των 5 σημείων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν αποτελεί απλά μία συμβολή ή μία προγραμματική βάση σύγκλισης αλλά τη μοναδική ρεαλιστική προγραμματική πρόταση για έξοδο από την κρίση προς όφελος των εργαζομένων και του λαού.

3. Για τη συγκρότηση αυτής της κοινωνικής συμμαχίας και την έκφρασή της απαιτείται η προώθηση και διεύρυνση του πολιτικού μετώπου. Η συγκρότηση ενός "τρίτου πόλου" μέσα στην Αριστερά, όχι με όρους αντιπολίτευσης της αντιπολίτευσης, ή αντιπολίτευσης της "κυβέρνησης της αριστεράς" εντός ή εκτός αυτής, αλλά με όρους ρήξης και ανατροπής στην κατεύθυνση του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού είναι το ζητούμενο.

Και η προγραμματική σύγκλιση αποτελεί το σημείο μετασχηματισμού όπου δύο γωνίες που έχουν πιθανά κοινή αρχή, μία πλευρά του προγράμματος κοινή αλλά κανένα κοινό εσωτερικό σημείο μπορεί να μετατραπούν σε παραπληρωματικές και να αποτελέσουν τη βάση οικοδόμησης ενός ευρύτερου μετώπου. Το μέτωπο αυτό θα είναι δέκτης αναζητήσεων και διεργασιών που συντελούνται στο εσωτερικό του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά θα είναι σε ρήξη με τις κυρίαρχες γραμμές και δυνάμεις και θα απευθύνεται σε οργανώσεις και αγωνιστές της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, που αποδέχονται αυτήν την προοπτική. Η ίδρυση φορέα στην κατεύθυνση του "Σχεδίου Β" δε βοηθάει στη συγκρότηση αυτή.

4. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι η μόνη συγκροτημένη πολιτική δύναμη της ριζοσπαστικής αριστεράς,που μπορεί και πρέπει να συμβάλει, αναλαμβάνοντας η ίδια πρωτοβουλία για τη διεύρυνση του μετώπου. Διατηρώντας την αυτοτέλειά της, μπορεί και πρέπει να συμβάλει στην επίτευξη πλατύτερων συνεργασιών, πολιτικών και προγραμματικών συγκλίσεων, καθώς και ενωτικών κινήσεων με άλλες δυνάμεις και χώρους. Οφείλει να προκαλέσει συνεργασίες σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο, εφόσον υπάρχει βάση προγραμματικής σύγκλισης, αλλά και σε επιμέρους συνεργασίες και συμμαχίες που μπορεί κάτω από συγκεκριμένες κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες (όπως σήμερα) να πάρουν το χαρακτήρα κεντρικών πολιτικών πρωτοβουλιών, όπως είναι το ζήτημα του ευρώ και της ΕΕ.

5. Οι διαφορετικές πολιτικές στρατηγικές και σχεδιασμοί συνιστωσών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τη μετωπική πολιτική της, όπως αποτυπώθηκαν μέχρι σήμερα δεν βοηθήσανε, καθώς είτε υποχωρώντας κάτω από την πίεση της συγκυρίας για διεύρυνση του μετώπου, είτε υποτιμώντας την αξία μιας προγραμματικής βάσης που θα προκαλέσει μετατοπίσεις από σοσιαλδημοκρατικές τοποθετήσεις, όχι μόνο δεν άσκησαν τελικά πίεση στην κατεύθυνση της αναγκαίας μετωπικής δράσης, αλλά αποδυνάμωσαν και τη δυνατότητα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να δράσει προς αυτήν την κατεύθυνση, ενισχύοντας εν τέλει σεχταριστικές αντιλήψεις για τη συγκρότηση του μετώπου.

Αντίθετα, απαιτείται η επιμονή στη μετωπική πολιτική στη βάση της προγραμματικής σύγκλισης και αυτή η κατεύθυνση πρέπει να αποτυπωθεί και ενισχυθεί στην πορεία και τη διαδικασία της 2ης Συνδιάσκεψης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

*Ο Δημήτρης Μπλάνας είναι μέλος της Π.Γ. του Κ.Σ. της οργάνωσης ¨Αριστερή Συσπείρωση"